De eerste echte dag op de werf. Dinsdag ben ik met Henk en Anna Cecilia naar Nieko gevaren. Een heerlijke tocht op een schitterend zonnige dag - zo zonnig zelfs dat ik er migraine van kreeg.
Nadat ik helemaal zelf de wierpot had opengedraaid en de motor had gestart konden we vertrekken. Als trotse schipper voer ik haar kontje netjes scheef naar achteren waarna Henk de spring kon losmaken. Alles ging perfect. Ik voelde me ervaren, kundig, inzichtelijk en blijkbaar heel erg hoogmoedig! Anna Cecilia was nog niet goed en wel gedraaid of de motor viel uit... Biene + Henk + een boot... dit belooft niet veel goeds. "Hast it fet wol iepen?" Vraagt Henk... Oei! "Nee"... als hij nu maar niet ontlucht hoeft te worden! Het valt mee: ik draai de dieselkraan open, start de motor en ze loopt meteen weer. Pffff... Wat een opluchting! En wat dom!!! Het verdere verloop van de tocht gaat zonder problemen. We komen blije mensen tegen, een belachelijk groot jacht uit Litouwen en wanneer we bij Nieko aanmeren bekenden uit de Museumhaven. Wat is de schipperswereld toch klein! Ons kent ons! Na een nogal mislukte poging van mij om Stante Pé te vingerhaken met trossen en stootwiltouwen, helpt de buurvrouw me met aanleggen. Gelukkig. Ik voelde me zo'n kluns! Terwijl ik (weinig succesvol) probeer met een sociaal praatje en excuus mijn gezicht te redden en mijn gêne te overwinnen, praat Henk Nico bij over mijn motorpechincident. Ergens heeft Henk dat ook wel verdiend. Nadat we schipbreuk leden met de Schiedam en we bijna gescalpeerd werden door de brug. Maar evenzo: dat had natuurlijk niets met mij of mijn aanwezigheid te maken. Ik heb er enkel een kleurrijke notitie van gemaakt op mijn blog. Kortsluitend met Nico gaat Sven voor mij een hekje maken voor de draaiende delen van de motor (bedankt CBB), hij gaat Anna Cecilia een facelift - of eigenlijk a nose job - geven en twee struikelstrips weghalen. Heerlijk! Want dat kan ik allemaal niet. Na een paar uurtjes bikken - waarbij ik enthousiast het hele loopdek ben gaan kaalhalen - eindigden we de dag met een barbecue.
0 Comments
De voorlaatste eigenaar kwam langs om zijn oude schip te bekijken. Erg leuk! Hij kon verhalen vertellen uit de geschiedenis van Anna Cecilia en ook wat tips geven.
Bijvoorbeeld: dat de hydrofoor steeds aanslaat tijdens het watergebruik is niet normaal en makkelijk te verhelpen! Het vat kan opgepompt worden! De volgende dag ga ik vol goede moed aan de slag! Op gemoedelijk tempo uiteraard. Niet te veel drukte. Alleen dit kleine klusje. Ooooh boy! Was I wrong! Terwijl ik eindelijke alle zooi en de trap zelf voor de hydrofoor had weggehaald hoor ik een ijzige schreeuw uit de woonkamer komen. Allemaal rampscenario's gaan door mijn hoofd. Hamster verpletterd, grote open wonden, ernstige ruzie... Als ik aankom zie ik Eva gebogen staan met haar pop in d'r handen. Het hoofd is afgebroken. Ze huilt onophoudelijk en intens verdrietig. Met secondelijm opereren we het hoofd weer terug aan de nek. Henk helpt even door de schouders te ontzetten en het hoofd kan teruggeplaatst worden. Dan neem ik zijn fietspomp mee. En Henk. Die komt ook helpen het ventiel te zoeken. Het oppompen duurt zo'n tien minuten. Inderdaad zo gepiept. Maar dan: bij het afhalen van de fietspomp blijkt het ventiel lek. Alle water spuit eruit. Terwijl Henk een ventieldopje zoekt sta ik met mijn vinger in het vat. Als het mannetje in de dijk. Lekker weer! Na heel wat maak en paswerk zit er nu een ventieldopje op de lekke tank. Zo kan het ook wel even. Het douchen is een stuk fijner! We hebben een constante waterdruk. Dat had wel weer heel wat voeten in de aarde - of vingers in het vat... Althans, dat dacht ik!
Inmiddels ligt het vlotje van de havenmeester al maanden onaangeroerd naast het schip. De meiden maken dankbaar gebruik van het drijvende eiland en ook de plaatselijke flora en fauna heeft zich er gevestigd. Naar mij toe doet het niets anders dan beschuldigend dobberen en ongeduldig tegen de romp kloppen wanneer er een sloepje voorbij komt varen. Ik moet nodig buitenom schilderen. Het ziet er niet uit. En vandaag gebeurt het. Twee mooie dagen in augustus en het binnenwerk kan wel even blijven liggen. Ik pak mijn nieuwe verfemmer, roller en Hempatex! De romp gaat erin! Mijn opluchting is groot wanneer ik besef dat ik voor dit verfsysteem niet hoef te schuren en te krabben: dat doet ze zelf. Daar hou ik van. Ik roer zelfvoldaan door de beigeroomkleurige emmer en start met de eerste laag. Beetje verrast over de kleur wanneer ik het erop zet maar ik ben vol goede moed dat dit helemaal goed komt. Halverwege krijg ik daar toch wat mijn twijfels over. Ik weet dat Hempatex kan verkleuren wanneer het langer aan de zon wordt blootgesteld maar hier klopt echt iets niet. De hele romp heeft een aluminium kleur! Ik kijk nog eens op de pot en schrik me rot: Hempatex Aluminum. Maar dat had ik niet besteld! Ik heb de hele romp maar gedaan en zal ook de andere kant van het schip doen. Het enige voordeel van deze grove fout is dat deze Hempatex roestwerend is... Hopen dat hij die belofte een beetje netjes nakomt. Mijn factuur nagekeken hebbend, ontdekt ik dat ik het verkeerde verfblik geleverd heb gekregen. Beetje blond van mij om niet te checken of ik wel het goede product aan het gebruiken was! De romp schijnt nu zo heftig dat alle eendjes denken dat ze met z'n tweetjes zijn... Over een paar dagen kan ik weer paint it black... De machinekamer is misschien dan wel het hart van het schip. Mijn hart ligt in de keuken. In Hurdegaryp heb ik destijds mijn hele keuken verbouwd. Een kombuis is hele andere koek!
Alles in deze keuken is op maat gemaakt - ik weet niet door wie - uit verstek. Het opnieuw schilderen van de kastjes, muren en vloer was een eitje. Ik hou niet zo van schilderen, maar ik ben het gaan waarderen. Het is er enorm van opgefrist. Tijdens deze openhartoperatie kon ik natuurlijk niet koken. Gelukkig werd ik gastvrij onthaald aan de overkant op de Schiedam. Alwaar Henk zijn creativiteit te buiten ging op veganistische recepten. Wat een luxe! Overdag kon ik klussen en schilderen, 's avonds kon ik aanschuiven en een biertje drinken. Als klap op de compleet geschilderde vuurpijl wilde ik een nieuw aanrechtblad met gootsteen plaatsen. Dat klinkt fancy, dat was het niet! De oude gootsteen was van grafsteen gemaakt en de chemische processen die zich daarin afspeelden hebben de kit (?) en de glazuur van de steen zo aangetast dat het vocht zich andere wegen naar buiten aan het banen was. Bij voorkeur niet door de afvoer. De gootsteen was niet meer schoon te maken. Regelmatig viel er een glas in - aan diggelen. En dan heb ik het nog niet eens over de stank die zich ontwikkelde tijdens de zure ontsnappingspoging van diverse bacteriën. Beter voor iedereen als er een nieuwe gootsteen zou komen! Een primaire levensbehoefte. Op de vraag of ik de cirkelzaag van Henk mocht lenen bood hij aan om zelf het blad in verstek te zagen. Hij had dat redelijk snel gepiept! Was het maar zo'n feest. Hij dacht: 20 minuutjes zagen. Het waren 20 uren passen en meten. Twee volle dagen zijn we bezig geweest. Nou ja: Henk. Ik stond erbij met de schroevendraaier en de kitspuit. Dit was me echt nooit alleen gelukt. Anna had duidelijk haar zwaarden weer in het zand gezet. Ze gaf zich niet zomaar gewonnen. De hele keuken was vastgezet met epoxi, staal en bizar lange, doorgedraaide schroeven. Er was geen beweging in te krijgen. Een multitool, flex. cirkelzaag en vijf uren verder hadden we eindelijk de keuken van de gootsteen bevrijd. Nou ja: Henk. Ik stond erbij met de zaklamp. Uren van passen, meten, zagen, passen, meten, bijschaven, passen en meten volgden. Opgeven kon niet meer. de hele toestand was een ravage. Nieuwe yogamoves zijn uitgevonden tijdens die twee dagen in de keukenkastjes. Door Henk. Ik stond erbij met de de bijtel en de hamer. De tweede dag om half negen 's avonds zat de nieuwe gootsteen er eindelijk in! Het is een schitterend gezicht. Eindelijk werkruimte en een schone wasbak. Eentje waar je wel uit wilt eten wanneer je boontjes tijdens het afgieten uit de pan vallen! Halleluja: we hebben het gered. Nou ja, Henk: ik stond erbij met de fotocamera... Het is nog vroeg als ik mijn bed uit kom. Vooral vroeg voor een vakantiedag. De kinderen zijn inmiddels halverwege Fuerteventura en ik ben jaloers. Daar is het warm en hier is het koud! Vandaag gaan we varen. Niet met de veerpont naar een eiland, zoals vorige week maar met de sleepboot naar Franeker. Mijn buurman gaat met z'n schip naar de werf en ik vaar mee om een paar vaaruurtjes te maken. Ik heb er zin in en pak me heel, heel warm in! Aan de overkant gearriveerd word ik een beetje sinister uitgelachen: een sleepboot heeft immers een stuurhut en daar is het warm. Touche. We kunnen om 13:00 vertrekken. Want dan draait de brug. De motor slaat aan, de trossen en springen gaan los. We varen. Het lijkt zo simpel. Warm in de stuurhut draait buurman behendig aan het stuur terwijl ik nog enthousiast in mijn warme kledij op het dek sta. De brug door. De bocht om. Alles lukt. En dan... Dan slaat de motor af... Midden op het water is het stil. Doodstil. We drijven met een enthousiaste voorwaartse stuwing richting de tweede brug. 100 meter... 80 meter... Buurman rent de stuurhut uit en duikt de machinekamer in. Ik hoor een paar pogingen om de motor te starten maar het mag niet baten. 60 meter... Vastgenageld sta ik in de stuurhut en zie de brug steeds meer op me af komen. Ik vraag me af waar ik heen moet. Bukken? Naar beneden rennen en plat op de vloer gaan liggen? Moeten we het anker uitgooien? 50 meter... Er bestaat geen handrem. We gaan gewoon maar door. We stoppen niet. Buurman komt terug de stuurhut in en terwijl ik wit weggetrokken vraag of we het anker moeten uitgooien, draait hij een paar slagen aan het roer. We halen net de kotter die 40 meter van de brug af ligt en leggen het schip langszij. 'Adem in - Adem uit' Het duurt een dag om de motor te maken. De brandstofpomp is versleten, die dingen gebeuren. Gelukkig in dit geval niet in 'the middle of nowhere'. De volgende dag varen we alsnog opnieuw uit. Een betoverende reis, mist over het land, laaghangende zon, schitterend Fries landschap. Wat wil een mens nog meer? Misschien net zo warm gekleed zijn als gister: dat was voor de treinreis-wandeling terug wel heel fijn geweest. MAN WAT IS HET KOUD IN NEDERLAND! Mijn kinderen willen groot zijn: "Later, later als ik groot ben..." en "ik wou dat ik groot was." Het is niet anders nu dan toen ik klein was. En ook toen waren er ouderen die wijs beweerden dat ik vooral moest genieten: "Je wordt snel genoeg groot!"
We groeien allemaal op met de illusie dat volwassenheid komt met vrijheden en privileges. Dat het leven pas begint wanneer we groot zijn. Laat naar bed, zelf je eten kiezen, eigen geld uitgeven. Maar we beseffen ons nu heel goed dat het een ijdele droom was. Het is heel veel moeten. Soms voelt het alleen maar als moeten en rennen en afwerken. Tot we de volgende dag weer opnieuw kunnen beginnen. We doen alles met een doel, alsof er meer is na het halen van een diploma, het kopen van een huis (of boot) of het hebben van een relatie. Alsof het dan pas echt begint. We staan nauwelijks stil om eens om ons heen te kijken. De Beatles zeiden het al: "life is what happends when you're busy making other plans". Eigenlijk hebben ze daarmee de woorden van Salomo in Prediker perfect samengevat. Prediker 9:7-10 zijn mijn favoriete verzen uit de bijbel. Het hele boek vind ik geweldig, maar dit is voor mij de kern van het leven. Onderneem dingen, maak je leven en geniet ervan. Sta er middenin. Ik probeer, ik faal, ik slaag, ik kies en ik beschouw. Iedere dag is een nieuwe dag. Een dag waarop ik leef. Heel veel dingen kies ik niet. Mijn dagen en mijn ritme worden bepaald door verplichtingen en verwachtingen. Maar ik kies veel dingen ook wel: ik kies voor mijn kinderen, ik kies voor leven, ik kies voor een lekkere maaltijd, ik kies voor stilstaan, ik kies voor vrienden. En ik kies ervoor om te ervaren. De leuke en minder leuke dingen. En wanneer ik faal of iets gaat stuk. Dan is dat oké. Want dit is voor nu. Vroeger ben ik groot geworden. En waar ik faal zal ik ook ooit weer slagen. Net zo goed geniet ik van mijn successen. Van mijn kinderen. Die gelukkig niet zo snel groot worden als ze zelf zouden willen. Van bouwen, van werken, van vrienden. Van het leven zoals het komt. In het hier en nu. Dit is mijn voetstap. 1 Oktober 2016. Mijn eerste dag volledig in mijn nieuwe functie. Als docent coach voor de studenten Podium en Evenemententechniek. Een paar maanden geleden kwam de vacature voorbij. Ze zochten een docent die kan coachen, die afiniteit heeft met productie en die de Burgerschapdagen wil vormgeven voor heel de school. Ik zag hem en dacht: 'dit is het! dat ben ik'. Met dezelfde reactie heb ik een brief geschreven, werd uitgenodigd en aangenomen.
Een heel natuurlijk proces. Twee maanden aan afronden en opstarten begonnen. Druk, stress en ook veel plezier. Nu zit ik hier echt. In mijn element. Een klas vol jongens. Soms is er geen contact met ze te maken maar eigenlijk luisteren ze altijd toch wel. Jongens die opgeleid worden tot een carriere in de geluidstechniek. Ik ben weer coach. Creatief meedenker in de loopbaanontwikkeling van jonge studenten. Motiveren, activeren en inspireren. Het gaat me zo gemakkelijk af, als een tweede natuur. Ik voel me ook als nieuw, ik bruis van de energie. Voor komend weekend, wanneer we Sinterklaas gaan vieren heb ik een verrassing op stapel staan. De kinderen weten al hun hele leven dat Sinterklaas al lang niet meer leeft. Toch is het voor ze leuk om de spanning van zo'n feest ook mee te beleven. Ik heb ze gezegd dat ze me er niet naar mogen vragen. Dat er dit weekend iets gaat gebeuren en ze weten niet wat. Anna Cecilia verandert in een pakjesboot, een feestboot: warme chocolademelk, houtvuur, zelfgemaakte pepernoten, borstplaat, en marsepein. Mijn moeder komt langs; stiekem en de meiden krijgen cadeautjes. Vorig jaar was ik gesloopt rond kerst. Nu niet, nu het tegenovergestelde. Een goede keuze om voor een baan te kiezen die heel dicht bij mezelf ligt. Dat geeft kracht. Ik zit weer in de keuken. Op een krukje starend naar de afwas en het wittige aanrechtblad. Stel nu dat ik nooit hoefde te werken. Dat ik een 18e eeuwse huisvrouw was. Mijn leven bestond dan uit de moestuin, afwas, was en de vloer boenen. Wat een heerlijk overzichtelijk leven. Het voldane gevoel van arbeid. Vanmorgen werd ik wakker met een aanval van werklust. Alsof ik een ware Veenhuizense moeder was ben ik op handen en knieën door de woonkamer gegaan om de geschuurde vurenhouten vloer in de zeep te zetten. Tot tweemaal toe! Een tevreden witte schuimlaag blinkt van de voormalige dennenbomen af. Het met de hand schoonboenen van je huis, afwassen van je vaat of schoonschrobben van je dek. Het heeft iets elementairs. Een vermoeidheid in mijn spieren, in plaats van in mijn hoofd. Het maakt mij gelukkig. Net als fietsen naar je werk, de trap in plaats van de lift. Lopen in plaats van de trein. Puur. Leven. Schrobben doet dat ook! Al ben ik niet van doel om dit iedere dag te doen. Mijn beppe had vroeger een sticker op de slaapkamerdeur: "eltse dei himmeldei". Dat hoeft nu ook weer niet. Ik ben blij dat ik een wasmachine en droger heb. Anders was, met deze kou, mijn was over twee weken nog niet droog. Ik ben blij dat ik kan kiezen. Zelf mag denken, mag werken en studeren. De charme van 1900 in 2016 is dat we een keuze hebben. Wollen dekens, klappertanden en genoeg hout voor een maand. Een kapotte kachel krijgt het niet warm, de CV doet het (nog) niet. Het was even afzien toen de winter kwam. Zo snel als de zomer voorbij was (of was ze er eigenlijk wel geweest?), zo vlot stond de kou weer voor de deur. Ik had het nog niet echt verwacht. Ik was er zeker nog niet klaar voor.
Behulpzame buren kwamen helpen, ze wilden me wel stooktips geven en helpen de houtkachel aan te sluiten. Het was tijdens dit proces dat we tot de teleurstellende conclusie kwamen dat de kachel overleden was. De plaat was doorgebrand, zijschermen pasten helemaal niet en de kachel was ontzet. De kleine Jotul 602N was ontslapen. Of ontbrand? Zoals ieder avontuur die ik met Anna Cecilia beleef, duurde deze ook weer een tijdje. Zo lang dat ik me genoodzaakt voelde elektrisch bij te verwarmen. En dat ging bijna mis. In mijn enthousiaste verwarmwoede raakte het net overbelast... Die kan nu eenmaal geen oven, wasmachine, boiler, radio en elektrisch kacheltje tegelijk aan op 230V en 16 Amp. Vonken uit het stopcontact en een black-out waren de respons. Zwaar gealarmeerd en licht in paniek belde ik de buurman. Hij kwam helpen en kijken. Uiteindelijk is de elektricien nog geweest en heeft me in de herfstvakantie op krachtstroom gezet. Ik heb respect gekregen voor alles wat elektrisch is. En ben me nog eens extra bewust van de noodzaak dat de machinekamer opgeruimd wordt. Na drie weken kwam de nieuwe kachel. Een Jotul 600. Een uniek exemplaar die in nieuwstaat verkeert. Rechtstreeks uit Noorwegen geïmporteerd bij een zeer vriendelijk ouder echtpaar vandaan. Vakkundig geïnstalleerd door mezelf en de buurman. Brandt nu in vol ornaat. Wat een genot! Wat een heerlijke warmte. Vrijdag zullen mijn broer en zijn vriend opnieuw aantreden. Dan komen ze de diesel CV schoonmaken en repareren. Bij de gratie van Anna Cecilia zullen we dan vanaf dit weekend ook de radiatoren kunnen gebruiken. Ik ben benieuwd! Want man wat haw ik yn hekel oan kjeld, wetter, wyn en iis... De charme van een woonschip. Alles op maat. Inmiddels zit ik warm bij de houtkachel, onder een dekentje op mijn zelf in elkaar gezette bank. Alle meubels die ik ooit had, heb ik niet meer. Alles is nieuw - zelfgemaakt. Ikea is hier welkom, want Ikea kan aan boord komen. De rest past gewoon niet naar binnen. Mijn tijdelijke buren kwamen met een goede plan. Iets erin - iets eruit. Want we hebben nu eenmaal weinig plek om spullen op te bergen. Ik ben gelukkig geen groot fan van extreme sporten waarvoor ik ski's, motoren, extra kledinglijnen en materiaal hoef te herbergen. Ik kan mijn outdoorklimmateriaal veilig kwijt onder mijn bed. Mijn zelfgemaakte bed. Zelf vermaakt. Ikea had en matras, hier en daar een beetje bijsnijden, losknippen en opnieuw in elkaar lijmen en voila: een matras op maat! Het is veel werk. Dat wel en eigelijk heb ik er door de week helemaal geen tijd voor. Ik werk vier dagen, begon net aan een nieuwe (halve) baan en besloot dat ik juist op dat moment deze enorme verstelklus wilde gaan doen. We hebben het opgered! En het is heel mooi geworden. Beetje bij beetje knapt het op. Wordt het eigen en krijgt het sfeer. Het volgende project? Een nieuwe CV. Deze heeft een drankprobleempje ;) |
SkriuwsterGetogen op het water en opgegroeid aan de wal. Biene van Huizen, het schipperskind. Nu zelf moeder en schipper... Archives
July 2023
Categories |